Macedonië & Thracië

We verlaten de Pindus bergen en rijden zo Macedonië binnen, waar Eva en Kostas ons met veel enthousiasme ontvangen in hun appartement in Kastoria. Zij klaverboerin, hij politieagent, wij geïnteresseerd in hun verhalen. Met een heerlijke stoofschotel van de bekende Kastoria-bonen op tafel zijn we vertrokken voor een avondje interessante gesprekken. We krijgen een bondige samenvatting van de recente Griekse geschiedenis, met de nadruk op de gevoelige regio Macedonië die zich uitspreidt over Griekenland en het pas recent erkende Noord Macedonië. De volgende dag fietsen ze 25 km met ons mee. We moesten erom lachen: in Frankrijk was de politie boos op ons, in Italië lachte ze vriendelijk, en in Griekenland fietst ze met ons mee! Dat belooft voor Turkije…

Door een abrupte verandering in weersomstandigheden bevinden we ons plots in een ijskoude sneeuwstorm. We trotseren als twee natte, bevroren katten de tegenwind maar zijn hier niet tegen opgewassen. Via via komen we terecht bij hotel Marylena in Aethos, een dorp waar geen supermarkt te vinden is en we dus genoodzaakt zijn vol pension te nemen. De bouwvakkers die er ook verblijven toveren de eetkamer om in een rookhok en het eten is, laten we zeggen, monotoon. Dag 1: ‘s middags en ‘s avonds bonensoep. Dag 2: ‘s middags en ‘s avonds aardappelen. Het prijskaartje van dit verblijf was helaas niet op voorhand afgesproken waardoor we uiteindelijk 7x ons dagbudget uitgeven op amper 2 dagen. Auwtch! Maar soms hebben een warme douche en zachte lakens geen prijs…

We verlaten het plateau van Edessa via een lange afdaling die ons naar velden vol perzikbomen, katoenplantages en warmer weer brengt. In Polykastro verwelkomt onze WarmShowers host Tassos ons. Hij werkt ‘s ochtends in het café-restaurant van zijn familie en ‘s namiddags gaat hij trainen voor zijn opkomende ultramarathon van 102 km. Zijn verhalen doen mij dromen! Misschien moet ik bij onze terugkomst maar eens beginnen trainen voor een triatlon. Het fietsgedeelte zou alleszins geen probleem meer mogen zijn! ‘s Avonds worden we getrakteerd op pizza en ontmoeten we Fatima. Fatima en haar familie zijn Syrische vluchtelingen die 11 jaar geleden uit Syrië zijn gevlucht. Pas recent wonen ze in hun eigen huis (weliswaar in bruikleen van de staat totdat ze hun papieren krijgen, wat maanden kan duren) iets verder dan Polykastro. Ze vertelt ons verhalen waarvan de tranen in onze ogen lopen. Uitbuiting, erbarmelijke leefomstandigheden, doodsangsten, … . Het is onbeschrijfelijk dat mensen die – letterlijk – de bommen zijn ontvlucht dit allemaal moeten meemaken. Fatima zet haar woede en triestheid om in wilskracht om het leven van vluchtelingen te verbeteren en toont ons de initiatieven van het Open Cultural Centre, de NGO waarvoor ze nu werkt. We worden de volgende dag zelfs uitgenodigd bij haar familie thuis, met een overdaad aan overheerlijk eten en een gastvrijheid die ongeëvenaard is. Als illustratief voorbeeld: de ouders staan hun kamer aan ons af zodat wij in een lekker warm bed kunnen slapen, terwijl zij op de grond in de keuken liggen. De wereld op zijn kop. We hopen dat we hen ooit terug zien en hen kunnen ondersteunen in het nieuwe leven dat ze aan het opbouwen zijn, hier in Griekenland of misschien ooit in Duitsland.

We verwerken deze intense momenten door lange fietsdagen, nabij de grens van Noord Macedonië, met als hoogtepunt Lake Kerkini, waar we omgeven worden door honderden verschillende soorten vogels, inclusief ooievaars en pelikanen. ‘s Ochtends krijgen we onverwacht bezoek van een Labrador mama en haar pup. Leuk om nog eens lieve honden tegen te komen in plaats van woeste herdershonden die het op onze kuiten gemunt hebben. Onze fietsen zijn trouwens recent uitgerust met een stok om deze beesten op afstand te houden, wat tot dusver effecfief lijkt te zijn. De besneeuwde bergtoppen en flanken vergezellen ons tot nabij de grens met Bulgarije, waar we koers zetten richting Kavala, bekend om haar Romeins Aqueduc. Vanaf dan is het sjeezen naar het Oosten, langs saaie, grote wegen, ik voorop, Tim die mij al podcast-luisterend volgt. Blijkt een goede combo te zijn om efficiënt veel kilometers af te leggen in volledige rust en vrede ;). Onderweg komen we een lokale fietsmaker tegen (die eveneens taxichauffeur is; op 2 paarden wedden kan nooit kwaad zeker?) die ons via kleine weggetjes naar een magische plek langs een rivier brengt. De locals hebben toch altijd de beste tips! Ondertussen hebben we onze peanut butter omgeruild voor tahini (natuur en cacao) en begaan we een serieuze miskoop met een pot kersenconfituur die smaakt naar de grenadine van Teisseire.

Onze 3000ste kilometer wordt in ere gevierd wanneer we onverwacht een rivier moeten oversteken. Het lijkt wel de Meuse 2.0 maar met veel meer stroming en nog net iets kouder (als dat kan).

Langzamerhand voelen we de sfeer veranderen. Hier en daar worden kerken omgeruild voor moskeeën, zien we vrouwen die hoofddoeken dragen, en horen we Turks praten. Een vriendelijk gepensioneerd koppel nodigt ons uit voor een kop thee en lekkernijen en bevestigt de grote Turkse invloed in de Griekse regio Thracië. Ongelofelijk maar waar: ze hebben 45 jaar in de fabriek van Bayer nabij Keulen gewerkt en praten perfect Duits. We hadden nooit gedacht dat onze basiskennis Duits ons in Griekenland zoveel van pas zou komen. Dit is trouwens ook de volgende dagen het geval, onder andere wanneer we stoppen voor een babbeltje bij een restaurant met een groot uithangbord ‘Wir Sprechen Deutsch’. Uiteindelijk overnachten we daar, weliswaar buiten, in de kennel van hun hond die een maand geleden overleden is. Nu weten we ook hoe dat voelt, op beton slapen omgeven door hekken! Maar een tent opzetten in een dorp trekt altijd aandacht, en voor we het weten zijn we 6 eieren, een halve cake en 2 broden rijker. Ook onze laatste nacht in Griekenland is er eentje om niet te vergeten. In Nipsa, wanneer de avond valt, ontmoeten we Kostas (ja, alle Grieken heten Kostas of Tassos) en zijn zus die connecties hebben met de burgemeester van het dorp, Anthony. Anthony komt ons al lachend tegemoet met de sleutel van het oude gemeentehuis en heet ons welkom in zijn kantoor, waar we onze matjes uitrollen voor de nacht, omringd door de Griekse editie van de Larousse Brittanica boeken. ‘s Ochtends worden we gewekt door een toeterende Volkswagen die een koffer vol verse vis verkoopt. Heerlijke geur om mee op te staan. We krijgen nog een douche aangeboden (die trouwens meer dan welgekomen is na 350 fietskilometers) zodat we fris en monter de grens met Turkije kunnen oversteken!