Anatolië

We verlaten Istanbul met de boot en worden met open armen ontvangen in Bursa door Veysi, een Turkse vriend die ook in Leuven heeft gedoctoreerd. We verblijven er in zijn vakantiehuisje met zicht op de Zee van Marmara. De rondleiding in het oude centrum van de stad is niet alleen een culinaire ontdekking, maar ook een historische en artistieke. We bezoeken de oude Hans waar er vroeger handel werd gedreven, de prachtige moskee Ulu Camii daterend uit de 14e eeuw en nog in perfecte staat (inclusief de glazen koepel en de fontein), en het graf van de eerste Ottomaanse keizer Osman waaraan het rijk zijn naam aan te danken heeft. Ik waag mij aan de traditionele schilderkunst Ebru, wat neerkomt op verf te spatten in een waterbak en de resulterende film te tranfereren op een vel papier. De kunstenaar liet mij weinig vrijheid qua kleurkeuze en spatsequentie maar misschien net daarom dat het resultaat zo de moeite is? Wie zal het zeggen… We passeren ook langs een mini winkeltje dat authentieke eau de cologne synthetiseert. De labo’s in Leuven zijn blijkbaar nooit ver weg! De tientallen zilver- en goudhandelaars in de bazaars doen onze ogen fonkelen en als iemand een trouwkleed nodig heeft, dit is the place to be. Op het menu staat uiteraard çay, baklava, rijst en bonen, maar ook overheerlijke Helvasi Dondurma, ijs bedekt met een warme sesam-gebaseerde pasta. De eerste aardbeien van het seizoen zijn ook een feit, mjam! We genieten van onze tijdelijke thuis om in de zetel te liggen, bij te praten met Veysi en om een aantal paperassen in orde te brengen. Een namiddag in het (gaming-) internetcafé wordt teniet gedaan door een electriciteitspanne en doet ons het fietsen en de deconnectie met technologie nog meer appreciëren. Na 3 dagen non-stop in de watten te zijn gelegd door Veysi en zijn familie, swingt ons dankbaarheidsgevoel de pan uit en vertrekken we met opgeladen benen het binnenland in.

Om een stuk gevaarlijke en monotone snelweg van 150 km te omzeilen, nemen we een ötobus richting Eskişehir. 15 km van het stadscentrum verwijderd, bevinden we ons in the middle of nowhere, 360° omringd door een oneindige vlakte. We hadden gehoopt op een minimarkt om avondeten te kopen maar die hoop hebben we snel laten varen wanneer we de grootte van de dorpen zien: 5 huizen, een minaret, 10 koeien, 2 honden en 5 ganzen. (De mensen konden we niet tellen want ondertussen is het Ramadan etenstijd). Onze dag eindigt in het iets grotere Kiravdan, waar we op z’n Turks onthaald worden door Shahim & co. Het lokale gemeenschapshuis wordt ons ter beschikking gesteld en voor we het weten staat er een drie gangen menu op tafel. Wanneer we vragen of er hier sneeuw ligt in de winter (we zitten op 1200 meter boven zeeniveau), antwoorden ze in koor ‘Turkisch Siberia’, wat betekent tot 1 meter sneeuw! Tijdens mijn verkennende ochtendwandeling naar een wc komt er een Kangal hond met een stekelhalsband naar mij toe gelopen met grommende tanden. Wetende dat dit ras de sterkste beet heeft in het hondenrijk, was ik snel terug binnen! De tien Kangal pups die we een aantal dagen eerder tegen kwamen gaven ons speelsere indruk.

Onze volgende etappe is de Phrygian Valley, zoals de naam het zegt: de vallei van de Frygiers, een volk uit Thracië dat zich hier heeft gesetteld in de 7 en 8 eeuw BCE. De natuur is prachtig, met grote rotsformaties, die groenachtig van kleur zijn door mosgroei, en zich verspreid bevinden tussen de weilanden in. De Frygiers aanbaden Moeder Natuur (Mater Kabilaya) door tempels, huizen en versieringen uit steen te houwen, zoals in ‘Midas City’ in het dorp Yazilikaya. Deze prachtige antiquiteiten zijn nog onbekend door het massatoerisme waardoor er geen infrastructuur is aangelegd en we ons tussen bomen en over rotsen een weg moeten banen om er te geraken. Ook restaurantjes en winkels zijn hier afwezig waardoor we weer zonder avondeten aan een koppel vragen waar we de tent kunnen opzetten. De Turkse gastvrijheid is ook in dit dorp fenomenaal: we worden uitnodigd om met hen Iftar (Ramadan maaltijd) te delen.

We zitten met z’n zessen rond een tafel op de grond, alle vrouwen met een hoofddoek, en de dochter hevig in de weer om alle gerechten op tijd klaar te hebben. Pas wanneer de muezzin door de micro’s van de moskee het startsignaal geeft, beginnen we met het degusteren van deze heerlijke vegetarische maaltijd met 4 gangen. De familie heeft op dat moment ongeveer 14 uur niets gegeten of gedronken. Er is dus geen sprake dat wij klagen over onze lege maag! Het eten smaakt lekkerder dan op restaurant en we zijn vereerd om dit moment met hen te mogen delen. We brengen de nacht door in een tent die naast de moskee staat opgesteld om reizigers zoals wij te ontvangen. De dikke matras waarop we liggen verzekert een goede nachtrust, of tenminste toch tot 5u00 wanneer de muezzin ons wekt met zijn gezang.

De autosnelweg richting Afyonkarahisar is dodelijk, enerzijds door de constante tegenwind die ons verplicht om zelfs in de afdalingen te trappen en anderzijds door de gesloten restaurantjes (combinatie van Ramadan en covid is geen topper wat eten betreft). Na 4 u fietsen komen we uiteindelijk toch een klein barretje tegen langs de weg waar ze gozlëme verkopen. Tummies happy en wij ook! Bij de provinciale grensoversteek worden we tegen gehouden door de politie voor een… foto. Ik kan mijn zinnetje nu dus uitbreiden: in Frankrijk was de politie boos op ons, in Italië lachte ze naar ons, in Griekenland fietste ze met ons mee, en nu in Turkije poseren ze met ons op de foto! Grappig maar waar! Na een een fietsdag van 75 km komen we uiteindelijk aan in Afyon waar 4 studenten geneeskunde ons verwelkomen met een heerlijk avondmaal in hun appartement. Één van hen is amateur chef en zorgt voor 3 feestmaaltijden met op zondag een buffet om van te beginnen watertanden. Ik scherp mijn kookkunsten aan door een paar receptjes op te schrijven en aandachtig mee te volgen zodat ik deze lekkernijen hopelijk bij onze terugkomst voor jullie kan bereiden! Op hun vraag zetten we binnen de tent op en stallen we ons kampeermateriaal uit. We zien hun enthousiasme om op avontuur te vertrekken met de minuut groeien en motiveren hen om ons ooit in België te komen bezoeken. De vraag van de avond is: Who knows more? The reader or the traveler? … en blijft momenteel onbeantwoord…

Wij zijn momenteel alleszins travelers (en hebben trouwens in 3 weken geen boek meer open gedaan) en zetten onze route verder richting Lake District. Deze weg neemt onverwacht een andere wending wanneer we van de weg worden getoeterd door een camionette met een over-enthousiaste, goedlachse chauffeur. Er is geen sprake dat we zijn aanbod om ons 50 km verder te brengen afslaan en dus monteren we de fietsen tussen de bakken met olijven. We houden een aantal keer onze adem in wanneer we te snel door een bocht sjeezen (de exacte snelheid konden we niet aflezen want de teller deed het niet) terwijl onze vriend ons in Google Translate vraagt of we geen Belgische vrouw voor hem kunnen fixen. Dat huwelijken in België niet gearrangeerd zijn, kregen we hem niet uitgelegd. Een stop bij een tankstation zorgt voor veel bekijks en een leuke foto. We krijgen maar niet genoeg van dit bijzondere land met opgewekte en geïnteresseerde mensen!