Lake District

Onze ogen worden verwend door het turquoise blauwe water van Lake Egirdir dat prachtig afsteekt met het gele riet langs de oevers. De met poedersuiker besneeuwde bergtoppen op de achtergrond maken het zicht helemaal af. Vanop een berg spotten we in de verte een schiereiland met daarop een geparkeerde campervan en beslissen om daarnaartoe te fietsen. Goed plan zo blijkt: Lisa en David zijn een goedlachs, tof Zwitsers koppel dat al reizend hun online juwelenwinkel runt. Hun hond Marley hebben ze gedogkapt langs de weg in Griekenkand en leidt nu met hen the pretty perfect van life. Ik droom ervan om ook ooit een schattige pup in mijn fietstas te steken en weg te fietsen, maar ik kom momenteel relationele argumenten tekort om Tim te overtuigen. Tijdens het kampvuur krijgen we bezoek van 5 jonge Turken die zichzelf uitnodigen voor koffie. Zij weten blijkbaar net zoals wij dat het een goed idee is om bij campervans aan te kloppen voor lekkernijen en, inderdaad, ook deze keer worden we niet teleurgesteld. Er staat zelfs versgebakken brood op het menu! We zetten voor de eerste keer in Turkije (na meer dan 3 weken!) onze tent op en worden ‘s ochtends gewekt door een kudde koeien die zoals wij van het uitzicht (en het groene gras) komen genieten. Het ijskoude water van het meer houdt ons niet tegen om er onze ochtenddouche in te nemen.

We volgen de omtrek van het meer en zien op kilometers afstand een gigantisch vertikaal gebouw met in grote letters KOMANDO opgeschreven, wat ons doet vermoeden dat we opnieuw langs een militaire zone rijden. Net waneer we een fotopauze houden, komen er plots 100en militairen zwaar gezakt en bewapend de berg opgewandeld. Aan de leeftijd van de soldaten te zien, ondergaan ze hun militaire service. Aangezien ze de weg volledig innemen, vragen we toch even of we wel langs mogen. Een kordate ‘evet‘ (ja) en nog 2 woorden erna laten de massa soldaten in 2 rijen uiteendrijven waardoor we precies door een haie d’honneur de berg afsjeezen. Tim maakt en cachette nog even een foto om dit moment vast te leggen.

In Egirdir gaan we op zoek naar een B&B die zowel een laptop als een stabiele internet verbinding ter beschikking heeft zodat ik in alle rust een belangrijk online interview voor mijn postdoc beurs kan afleggen. De eigenaar belooft ons beide, evenals een rooftop terrace waar het ontbijtbuffet geserveerd wordt. Hier zeggen we uiteraard geen nee op en dus installeren we ons in een gezellig kamertje. Maar wanneer de laptop met Windows 7 er 3 minuten over doet om Intenet Explorer te openen, ben ik plots niet meer zo ontspannen. Met de nodige stress en onzekerheid of onze 4G het wel gaat volhouden (en of de muezzin niet net dan oproept tot gebed), leg ik het interview af. Eind goed al goed, en over het uitzicht tijdens het interview horen jullie mij niet klagen. De stress fietsen we er in de namiddag nog vanaf met een klim van 700 m, kwestie van niet te veel na te denken over de uitslag die ik toch pas over een maand krijg. Die nacht wordt onze slaap verstoord door luid tromgeroffel dat zeker 15 minuten aanhoudt. Aangezien we onze tent hebben opgezet op een stuk weiland in een afgelegen vallei, kunnen we de oorsprong van dit geluid niet direct thuis brengen. De koeien en paarden die onze tent omringen zien er te onschuldig uit. Het vragen aan de dove Papy die ons volgende ochtend na nog geen kilometer fietsen halt toeroept om samen thee te drinken, is ook geen optie.

De 1200 D+ klim die ons te wachten staat tot Beyşehir Gölü is geen lachertje door de eerste toerista van de reis. We hopen op een camionette om ons boven te brengen, maar we moeten ons tevreden stellen met de aanmoedigingen van de geiten, schapen en koeien die langs de weg staan grazen. In een klein dorp waar we stoppen voor water, vraagt men ons waar we vandaag komen. Wanneer Tim en ik in koor Belgica’dan zeggen, loopt een van de mannen zijn huis binnen en komt terug naar buiten met een postkaartje uit 2016 van een Belg die in het dorp was verbleven. De Turkse gastvrijheid is een gevestigde waarde en de Turken zijn er zelf (terecht) heel trots op. De zigzag weg naar boven en de besneeuwde bergflanken doen ons denken aan onze vakantie deze zomer in de Franse Alpen. Alleen hadden we toen geen platte warme cola nodig om onze darmen te stillen!

In Beyşehir worden we opgewacht door Mustafa, de voorzitter van de lokale fietsvereniging, en door Céline & Thomas, een super tof Belgisch koppel dat hetzelfde gekke idee heeft als wij om van Brussel tot Lake Baikal te fietsen. Van Mustafa krijgen we een aansteker en een fietstruitje van de Beyşehir fietsclub cadeau, met achterop in grote letters Huglu, de hoofdsponsor. Vooraleer hiermee de komende 1000en kilometers rond te paraderen wou ik toch even weten wat voor bedrijf Huglu is. Pas de bol: fabrikant van jachtgeweren… Momenteel zit het truitje braaf onderaan in mijn fietszak. Op een gratis nachtje hotel inclusief diner en ontbijt zeggen we geen nee en zo bevinden 4 Belgen zich aan tafel in Beyşehir al lachend over de leuke toevalligheden van het leven. Céline & Thomas zijn via de Balkan landen naar Turkije gefietst en vertellen ons over de bergen sneeuw en de koude die ze getrotseerd hebben. Zijn wij blij dat we via het zuiden naar hier zijn gefietst!

Door de toffe vibes tussen ons en Céline & Thomas (en de vele overeenkomsten, behalve dan het lengteverschil tussen Celine en ik: 1m60 vs. 1m83) vliegen de kilometers voorbij. Zo een leuk gevoel om met z’n 4en de Turkse heuvels op en af te fietsen en ‘s avonds samen te genieten van de gezelligheid van een kampvuur. Op een zeer steile helling richting Konya komen we een andere fietsreiziger tegen (die misschien wel als inspiratiebron kan dienen voor een aantal mensen in België?): een Turk van 65 met een prachtige witte baard die de drukte van Istanbul is ontsnapt en nu op zijn fiets door Turkije toert. Door de Ramadan eet en drinkt hij overdag niet (maar sleurt achterop wel 3 liter water mee). Wat een doorzettingsvermogen! In Konya, de stad van de prachtige Sufi poëet Rumi, geraken we aan de praat met een leraar van mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Hij geeft ons een tour door de stad, waaronder ook door de Syrische buurt, waar we heerlijke hummus en gefrituurd brood kopen. We poseren voor de grote letters K O N Y A op het stadsplein, en zijn zo via een webcam realtime te zien op de website van de stad.

De weg richting Aksaray is eerder een snelweg dan een fietsweg, en door de tegenwind en de turbulentie van de vrachtwagens die ons voorbij steken, moeten we onze aandacht erbij houden. Gesprekken worden stelselmatig onderbroken door het getoeter van de vrachtwagenchauffeurs die hun passage zo aankondigen. Tim fiets vandaag voor de eerste keer zonder fietsbroek (ik heb die van mij 5 dagen geleden al opgegeven) en na 63 km zeggen zijn geïrriteerde billetjes stop in het dorp Ortonak. De 2 tenten opzetten in de tuin van de moskee trekt de aandacht van de cool kids of town, die ons – eenmaal het donker is – bekogelen met stenen en takken en ons doen proberen schrikken. Thomas, die uit een familie van 9 komt en dus hoogaangeschreven bemiddelingsskilks heeft, slaagt erin om de gemoederen te stillen. De muezzin uitstellen tot 7u lukte hem nog net niet…