Tbilisi

Na zoveel dagen door kleine dorpen en afgelegen natuur te fietsen, is de drukte van de hoofdstad best een schok. Zoals elke keer is een grootstad binnen fietsen geen lachertje, ookal doen ze hier wel hun best met een aantal fietspaden aan te leggen. De charme van Tbilisi ligt voor ons in de oude huizen met prachtige vervallen gevels die vaak begroeid worden door slingerplanten. Tussen de huizen staat hier en daar een eenzame maar gelukkige vijgenboom. De lokale winkeltjes zijn te vinden op niveau min 1, toegankelijk via een klein overdekt trapje. Nog vrij weinig info is vertaald in het Engels waardoor we nooit op voorhand weten of we nu een fruitwinkel, een kapper of een bakkerij binnengaan. Toeristentax kennen ze hier ook: vanaf het moment dat een menu online te vinden is, betaal je driedubbel de prijs. Een schattig mevrouwtje op de fruitmarkt dacht hetzelfde, maw ‘die Europeanen hebben geld’, en dus vroeg ze 40 GEL voor 2 houten lepels, ongeveer 10 euro, het budget waar we hier een dag van kunnen leven. Na een paar vriendelijke uitwisselingen en een flitsbezoek van haar man die blijkbaar de president was van de lokale fietsvereniging, kunnen we ze kopen voor een vierde van de prijs. Met het overgebleven geld gaan we een ochtend ontbijten in Fabrica Hostel, een gerenoveerde weeffabriek van de Soviët Unie die op een heel hippe manier is ingericht. Een architecturaal hoogstandje.

De prachtige oude bomen die langs de rivier en op de grote avenues staan, doen hun best om de temperatuur in de stad te doen dalen, maar tegen 39°C kunnen ook zij niet op. Dan maar soelaas zoeken in een geairconditioneerde mall, waar we op zoek gaan naar lichte zomerkleding voor op de fiets. Na 6 winkels af te schuimen voor een simpel topje en sportbh, eindig ik uiteindelijk toch – tot mijn grote spijt – in de H&M. Waarschijnlijk het gevolg van mijn kieskeurig gedrag en de Russische mode die ik niet direct zou classificeren als mijn stijl. Het marktje van artisanale producten kan ons meer bekoren. We kopen er twee sneldrogende handgeweven handdoeken bij een Turske journaliste die 4 jaar geleden gevlucht is uit Turkije door het berperkte recht op vrijemeningsuiting. Grappige kantteking bij de handdoeken (niet bij de reprimerende Turkse staat): we steken ze samen met onze andere kleren in de wasmachine en halen ze er 2uur later met een rode tint terug uit. Tim’s broek had afgegeven… Gelukkig geeft de mevrouw er ons 2 nieuwe en verzekert ons dat haar moeder hier wel een oplossing voor weet. Blijkt iets universeel te zijn, de gouden kuisraad van moeders. Ik zal mijn feministische commentaren hier maar achterwege laten zeker ;).

Een hoofdstad bezoeken staat ook gelijk aan lekkernijen smullen, en wat ben ik blij om een Aziatische bao bun te kunnen opsmikkelen al kijkend naar het verlies van Zwitserland tegen Spanje op groot scherm, met hippe elektronische muziek op de achtergrond. Erna getuigen we ook van het verlies van België tegen Italië en helaas ook van een straatgevecht dat snel uit de hand loopt. We ontdekken ook de lokale ‘chimney’, een versgebakken wafelachtig hoorntje met een vleugje kaneel, gevuld met ijs en vers fruit. Het fruit dat we in Georgië hebben gegeten is trouwens ook noemenswaardig. Van meloenen tot kersen tot abrikozen tot gele en witte nectarines. Alles is hier momenteel te verkrijgen. Wat een contrast met het begin van de reis wanneer we zelfs geen appel konden vinden.

Tijdens onze laatste avond met Florian en Aline nemen we de téléphérique naar een prachtig uitzichtpunt over de stad en blikken we terug op 3 fantastische weken samen. We sluiten af met een heerlijke dinertje bij vegetarisch restaurant Leila, waar we een Gobi schotel met lokale delicatessen eten. We zullen hen missen! Een looptoertje door de stad, kwestie van ook eens iets anders van sport te doen dan fietsen, brengt ons naar de impressionnante Holy Trinity Cathedral die uitgeeft over gans de vallei en die druk bezocht wordt door locals en toeristen. Verboden om binnen te gaan in loopoutfit waardoor we ons toertje wat verlengen door het oude stadcentrum met de Old Tbilisi Wall.

Om af te sluiten de beloofde anekdote over het patriarchaat. Normaal gezien zou de Tbilisi Pride Parade moeten plaatsvinden op onze laatste dag in Tbilisi, op de bekende Rustaveli Avenue. We waren hier niet van op de hoogte en zijn dus verbaasd wanneer we honderden politiemannen op straat zien. We informeren ons bij onze host die ons vertelt dat ‘Today is LGBTQ Parade and people here are very religious. They don’t accept it and can become aggressive towards gays, so police is here to guard them.’ We zien een bijeenkomst van deze religieuze mensen voor een kerk en dan overal Georgiaanse vlaggen in de straat, hooggehouden door mannen (ja, enkel mannen) gekleed in het zwart. Een groep van 30 andere mannen scanderen iets wat we niet verstaan, maar de haat en agressie die op hun gezicht te lezen is en de stokken die ze stevig in de hand hebben, zijn alarmerend. Uiteindelijk hebben we geen enkele rainbow flag gezien, enkel posters met Stop Gay Propaganda en grote zwarte vlaggen met kruistekens op. We vernemen dat de Parade is afgelast omdat de kans te groot is dat het evenement zou uitlopen op een bloedbad. Gezien de agressie en de spanning die in de lucht hing, kunnen we hen geen ongelijk geven. Tot zover het recht op vrije meningsuiting in de hoofdstad van Georgië…