Turkije-Georgië grensovergang

Met onze PCR tests op zak, vertrekken we richting de grens met Georgië, bij de grensoversteek Posof-Vale. 250 km op 72u ging ons niet lukken met de fiets dus beslissen we van te liften richting Ardahan, de laatste grote stad voor de grens. Een witte camionnette stopt met daarin een man van 28 met felblauwe ogen. Hij lijkt wel heel enthousiast van ons daar zo te zien want hij zegt op alles wat we vragen of voorstellen ‘ja’. Hij wilt ons zelf helemaal tot aan de grens met Georgië rijden! We denken dat we met ons gat in de boter gevallen zijn, maar helaas zaten we deze keer eerder in de penarie dan in de boter- maar dat wisten we toen nog niet. We stoppen bij een mooie waterval, waar hij eerst een paar foto’s van Tim en mij trekt alvorens zelf zijn jas uit te doen en met mij te poseren, mij een hand gevend en in de ogen kijkend, terwijl Tim, als brave jongen, dit moment vastlegt met zijn GSM.

Eenmaal terug in de camionette is mijn buikgevoel zeker dat er iets niet goed zit, en nog geen 2 minuten later begint hij te praten over alcohol, bier en wijn. Dat is sowieso al geen goed teken, maar zeker niet in een land waar alcohol haram is. We houden de moeizame gesprekken wat op afstand en vragen nogmaals of hij ons kan afzetten in Ardahan, wat het oorspronkelijke plan was. ‘Morgen’ is nu het antwoord. Hij verlaat de snelweg en draait een kleine weg in, richting zijn dorp, met de avond die valt en de regen die komt opzetten. Zijn zus en haar 2 dochtertjes verwelkomen ons met verse zelfgebakken koekjes, waardoor we tegen elkaar zeggen dat het allemaal wel oké is en we zeker niet moeten overanalyseren. Onze vriend verdwijnt voor 2u uit zicht, terwijl wij in zijn huis eten geserveerd krijgen, met op de achtergrond een schichtige muis die de overgebleven koekjes verder opsmikkeld.

Wanneer we onze matjes willen uitrollen en stilletjesaan willen gaan slapen, komt onze vriend terug binnen gewandeld met een paar blikjes bier in zijn hand. Dan beginnen de dingen te ontaarden. Zijn plan is duidelijk om veel en snel te drinken, en dringt daarbij behoorlijk wat aan. Zijn blik is steeds vaker en langer op mij gericht, totdat het écht ongemakkelijk wordt en Tim en ik de kamer verlaten om in de ruimte ernaast te gaan liggen. So far, not so good, maar ook niet zo erg. Het is pas wanneer ik de volgende ochtend om 5u buiten naar de WC ga en hij daar plots ook staat, dat zijn bedoelingen heel duidelijk worden. Hij wilt mij zogezged de pasgeboren kuikens tonen die in de garage liggen. Zijn openingszin ‘Jij bent nog zoveel mooier dan deze kuikens’ had ik niet zien aankomen (en had ik nog niet eerder gehoord). Via Google Translate vraagt hij of hij mij mag kussen. Een kordate nee was blijkbaar niet genoeg; ik moest ook een uitleg geven. Na wel 8x nee (of ‘yok‘ in het Turks om het wat meer kracht bij te zetten en te voorkomen dat er toch een onbestaande vertaalfout in zou zitten) te hebben geantwoord, loop ik naar binnen. Dan pakt hij mijn arm vast en vraagt het nogmaals, zo mogelijk nog opdringerig. Toen was het wel genoeg geweest. Ik breng Tim op de hoogte en op geen 10 minuten zijn onze zakken gepakt en staan we buiten. Onze vriend wilt ons nog steeds naar Ardahan brengen en aangezien we ondertussen meer dan kostbare tijd verloren zijn met onze covidtesten, vragen we om ons af te zetten op de grote weg. Hij stopt bij een tankstation en vraagt onze creditkaart om te ‘tanken’. Tim verifieert gelukkig het bedrag dat ons wordt aangerekend, 1000 TL, genoeg om van Turkije naar Lake Baikal te rijden! Dat is de druppel die de emmer doet overlopen. We eisen dat hij onze fietsen uit zijn camionette haalt, die hij ondertussen gegijzeld hield, en ons laat gaan. Na veel trekken en sleuren – gelukkig figuurlijk – lukt dat eindelijk. 20u na onze covid testen zetten we nog steeds op 200 km van de grens, maar het kan ons niks meer schelen! Met een serieuze dosis adrenaline en een wrange nasmaak lukt het ons om toch nog wat vooruitgang te boeken met de fiets. Onderweg leggen we onze situatie uit aan 2 boeren die ons met veel begrip en een vriendelijke glimlach een lift naar Posof geven en ons afzetten aan ons laatste Turkse restaurantje vooraleer we de oversteek maken naar Georgië- of dat dachten we toen tenminste.

[Om toch nog even terug te komen op de zeer onaangename ontmoeting met die Turk van 28: zo een voorvallen geven mij schrik om alleen te reizen en maken mij boos omwille van de machteloosheid waarin hij mij geduwd heeft door mij niet te respecteren. Mijn ‘nee’ niet aanvaarden, mij zeggen ‘dat het niet uitmaakt’ en ‘het wel oké is’, en maar blijven en blijven aandringen. Ik kan nog steeds niet geloven welke gedachten er door zijn hoofd moeten zijn gegaan: een vrouw proberen kussen om 5u ‘s ochtends van wie de vriend in de kamer ernaast ligt te slapen. Het feit dat hij zich legitiem voelt om dat te doen, en daarboven ook nog een plan had om zijn doel te bereiken, zijn voor mij voorbeelden van genderongelijkheid die diep in onze maatschappij verweven zit. Sommige van jullie zullen zeggen dat dit ‘gewoon’ een ongelukkig toeval is. Helaas tonen de cijfers van het UN-MENAMAIS in België aan dat 78% van de vrouwen hands-off seksueel overschrijdend gedrag meemaakt in hun leven, in vergelijking met 41% van de mannen. Absoluut onaanvaardbaar in alle gevallen, maar vrouwen lijden hier duidelijk meer onder.]

We fietsen de laatste 20 km met prachtige uitzichten en een mooie afdaling naar de grenspost, waar we trots en vooral op tijd aankomen met 2 geldige covid tests en onze paspoorten. Maar dan… een dikke vette nee. NO, NO, NO, you cannot pass. Impossible. Only for trucks. Not for bicycles. Yok yok yok. Het lijkt wel alsof we opnieuw aan de grens Griekenland-Turkije staan, maar dan twee maanden verder. Deze keer zijn het echter de Georgianen die ons tegenhouden. Tim probeert er persoonlijk mee te gaan praten maar het heeft allemaal geen zin. Deze grenspost is enkel open voor vrachtverkeer en daar zal het bij blijven. De politieagenten stellen ons vriendelijk voor om naar de andere grenspost te fietsen, aan de Zwarte Zee, nabij de gekende Georgiaanse badstad Batoumi, zo een 350 km verder, door de bergen. Het is duidelijk dat kilometers en hoogtemeters niet dezelfde waarde hebben voor autochauffeurs als voor fietsers… en daarenboven, onze covidtesten zouden tegen de tijd dat we daar aankomen vervallen zijn. Buyuk (groot) problem dus. Met onze handen in ons haar worden we bijna van de weg getoeterd door een camion van 17 meter die ons uitnodigd om in te stappen. Wonder boven wonder rijdt deze lieve man met een lege vrachtwagen van de ene grenspost naar de andere; de oplossing waar we zelf niet van hadden kunnen dromen!

7uur later, zonder pauze, worden we afgezet op 20 km van de grens. In de vreugde van de aankomst vergeten we Tim zijn helm in de vrachtwagen, maar dat kan onze nachtelijke fietsrit naar de tweede grenspost van de dag niet verpesten. We fietsen in het donker langs kilometers en kilometers geparkeerde vrachtwagens en ademen de vochtige nachtlucht van de Zwarte Zee in.

Om 23u geven we vol goede moed onze covidtesten en paspoorten af aan de grenspost Sarp-Batoumi. Ze kijken ons vriendelijk aan, serveren ons een theetje maar zeggen toch yok. Grenspost gesloten tussen 20u en 9u voor niet-Georgianen. Val nu dood. Geen ontkomen aan, we moeten wachten tot morgenvroeg. De tent opzetten op de parking van de grenspost lijkt ook geen goed idee en dus is de enige optie de moskee. We installeren ons naast een andere ronkende man en bekomen van een van de langste dagen van ons leven.

De volgende dag is het gelukkig wel prijs! Na een meticuleuze controle van onze paspoorten (met vergrootglas en al!) fietsen we Georgië binnen. Ons vreugdekreetje wordt echter snel de mond gesnoerd door de enorme cultuurschok die we ervaren na 2 maanden Turkije. Zoveel alcohol in de vitrines van winkels, zoveel bloot op straat, boze autochauffeurs die ons in de gootsteen rijden,… We hebben duidelijk de tijd van ons leven gehad in Turkije (buiten dan de laatste dag). Tot nu toe nr°1 land om door te fietsen! Maar we zijn er zeker van dat Georgië ook de moeite zal zijn, op een andere manier weliswaar, maar dat maakt het ook zo spannend!