Aladaglar Dağı

Met de auto reizen gaat een pak sneller (en is een pak minder vermoeiend) dan met de fiets en dus profiteren we ervan om naar naar de Taurus Bergen te rijden, meer specifiek naar Aladaglar Milli Parki. Met meerdere pieken boven de 3000 m staat dit nationaal park ook wel bekend als de Turkse Alpen. Een kampeerplek zoeken loopt moeizamer dan met de fiets, maar Amy’s kookskills compenseren ruimschoots voor de harde gravelondergrond waarop we de tent zetten. Harmonieus met z’n 3en in een tent voor 2 personen slapen is een andere uitdaging waaraan we ons wagen. We testen verschillende posities en uiteindelijk lijkt geschrankt de beste optie te zijn (of toch voor mij aangezien ik in het midden lag). Ik excuseer mij hierbij dan ook openbaar voor de slechte luchtkwaliteit die Amy en Tim meerdere nachten hebben ingeademend door mijn stinkvoeten. De volgende ochtend nodigen wij de park ranger uit voor een theetje en benadrukken we bij Amy dat het normaal gezien altijd andersom is. Leuk om eens iets terug te kunnen geven aan de lokale bevolking ! De ranger neemt alle twijfels weg over de berijdbaarheid van het pad naar de start van een wandeling die we willen maken en dus vertrekken we met ons wit Peugeotje de bergen in. Tim, er niet helemaal gerust in, bedankt Amy voor de extra autoverzekering die we last minute hebben afgesloten. Met veel bulten en stenen en deuken komen we aan in Sukulupinar, waar we te voet 3 uur klimmen tot aan een bergriviertje. De canyon is magnifiek, met hier en daar zelfs nog stukken ijs. De harde koude rotsen worden opgevrolijkt door de paarse bergbloemmetjes waar Amy en ik fan van zijn (Tim eerder van de rotsen). De wilde steenbokken die we in de verte spotten tonen de ongereptheid van dit nationaal park aan.

Op aanraden van een local rijden we verder naar Emli Valley, onze coup de cœur van deze roadtrip. Verstopt achter een oneindige canyon ligt een groene oase van rust en vrede. Omringd door bergen, ver weg van de wereld, kamperen we hier 2 nachten. We komen in totaal 3 mensen tegen: een werker die een fontein komt maken op een zeer ingenieuze wijze, en Dean en Zoya. Dean, voormalig rugbyspeler, fotograaf voor National Geographic, journalist, motorrijder, schrijver en triatleet, reist momenteel met zijn dochter Zoya de wereld rond in Le Beast, een 4×4 ultra geëquipeerde Landrover. Zijn levenservaring en -visie kom je niet snel tegen. Onnodig om te zeggen dus dat deze ontmoeting ons erg heeft geïnspireerd. We krijgen zelfs een privé fotoshoot, net wanneer we uit de tent komen met slaapogen en ons haar in de war, en met, uiteraard, een fietswiel en premier plan. We hopen dat Dean en onze wegen elkaar later nogmaals kruisen zodat hij ook wat foto’s kan trekken wanneer we aan het fietsen zijn. Tim werd trouwens gepromoveerd tot ghost reader van Dean’s nieuwe boeken; wat een eer! De volgende ochtend rijden we de bergen in met Le Beast. Tim rijdt ermee terug naar de vallei, Amy en ik lopen naar beneden en Zoya volgt ons al fietsend. Ergens vliegt er ook nog een drone om dit moment vast te leggen, maar die was vaker de weg kwijt dan wij. De stralend blauwe hemel maakt deze uitstap compleet.

We zetten onze roadtrip verder naar Belimelek Valley, een regio die nog relatief onbekend is bij de lokale toeristen en volledig onbekend bij buitenlanders. De canyon strekt zich uit over een breedte van 40 km (ideaal om ooit eens een marathon te komen lopen – Papa, ik denk aan u) met ruwe bergflanken tot wel 1000 m hoog. Helaas werd er een aantal jaar geleden een grote dam gebouwd stroomopwaarts, waardoor het riviertje nu niet meer is dan de Dijle met wat meer pit. Aangezien de weg geblokkeerd wordt door een rots, zijn we genoodzaakt ons Peugeotje te parkeren en onze spullen mee te sleuren tot onze kampeerplek. Een mooi plekje vinden is niet moeilijk en we kunnen hout bij elkaar sprokkelen voor een groot kampvuur. De vlammen verwarmen niet alleen onze gezichtjes maar verhitten ook de gesprekken, die gaan over hoe een zinvol leven leiden en de daarmee gepaarde onzekerheden en moeilijkheden. Ik ben zo dankbaar om deze destabiliserende maar verrijkende gesprekken te kunnen voeren met Tim & Amy op zo een mooie, afgelegen locatie, vergezeld door een schitterende Grote Beer ! De volgende ochtend trekken Amy en ik onze loopschoenen aan en sjeezen we naar beneden, richting het riviertje. Zo komen we op prachtige plekken waar we met onze reisfietsen niet zouden geraken. Elke sport heeft zijn voor- en nadelen, zeker? Ik geef trouwens ook een initiatie ‘haar wassen’ aan Amy bij het kleine çesme (fonteintje) in het dorp, terwijl Tim ondervraagd wordt door de politie omdat hij steeds meer begint te lijken op een Turk met zijn volle baard.

Onze volgende etappe is Karagöl, een meer op 2800 m. Aangezien we nu pro’s zijn om met ons autootje door de bergen te sjeezen, nemen we de kleine weggetjes tot een vlakte op 2500 m en beginnen we van daar te wandelen. De zonnestralen doorprikken de wolken en verlichten zo op prachtige wijze de bergketen. Geïnspireerd door Dean, leeft Tim zich uit met het fototoestel. We zijn niet voorbereid op het stuk sneeuw dat we passeren op onze tocht naar boven, en nog minder op het onweer dat recht boven ons uitbreekt tijdens onze afdaling ! Als verzopen waterkiekes komen we terug aan bij de auto en smullen we van heerlijke pompelmoezen die dienen als aperitief alvorens te stoppen bij een typisch Turks wegrestaurant waar enkel vrachtwagenchauffeurs komen. Een ganse ervaring, zowel voor het personeel als voor ons. We hebben moeite om ons glas Salgan, een “helend” drankje gebaseerd op rode bieten, uit te drinken, maar de salade, de linzensoep en de rijstpap smaken ons des te meer. We trakteren onszelf op een nachtje in een luxueus hotel (bovenop een supermarkt gelegen), vooraleer onze roadtrip verder te zetten naar het Oosten van Aladaglar Milli Parki.

De Kapuzbaşi watervallen zijn gelegen in een prachtige vallei waardoor een turquoise blauwe rivier stroomt. De rivier wordt gevoed door smeltwater dat letterlijk uit de rotsen spuit. Een lokale leraar geschiedenis neemt ons mee op sleeptouw en leidt ons tot aan de voet van de watervallen. We worden nat door de watermist, maar wat we zien is prachtig! Wat een kracht van de natuur… Iets verder de bergen in stallen Tim en ik al onze spullen uit en slagen we erin om 4 kg terug mee naar België te geven met Amy. Onze beentjes zullen ons hiervoor de komende maanden dankbaar zijn !

De laatste anekdote vindt plaats op Amy’s laatste avond en wordt gekenmerkt door een leuk toeval, een van de zovele die we deze reis al hebben mogen meemaken. We komen erachter dat ons Turkcell telefoon abonnement is verlopen net op het moment dat we onze tent willen opzetten aan de oevers van een afgelegen meer. Aangezien Amy nog moet inchecken, is internet noodzakelijk en dus beslissen Tim en ik om internet te vragen aan een van de voorbij rijdende vrachtwagenchauffeurs. Helaas pindakaas zonder succes, dus neemt Tim de auto en stopt bij het eerst volgende huis. We vallen met ons gat in de boter. Ze helpen ons niet alleen met het vernieuwen van het abonnement, maar nodigen ons ook uit om de Iftar (Ramadam avondmaal) bij hen te komen eten. Een avond vol gelach en lekker huisgemaakt eten. Vooral de moeder is fantastisch met haar sterke gezichtsuitdrukkingen waarmee ze zonder enige twijfel een theatercarrière had kunnen uitbouwen. Tim en ik zijn zo blij dat Amy deze hartverwarmende momenten met ons kan beleven; een soort van voorsmaakje van de gastvrijheid die we in dit prachtige land dag in dag uit mogen ontvangen.

De volgende ochtend is het pijnlijk afscheid nemen van m’n zusje. Mooie vakanties gaan altijd te snel voorbij… maar zorgen wel voor een nieuwe lading prachtige herinneringen die ons nog lang zullen bijblijven !